Upala tetiva ramena
Rame je veliki zglob koji je izuzetno mobilan te je, radi stabilizacije, okružen značajnim brojem mišića, tetiva i ligamenata. Pomenute mekotkivne, vanzglobne strukture su često izlozene traumi, posebno tetive mišića rotatora koje se sve pripajaju na glavi nadlakatne kosti.
Najčešće je zahvaćena tetiva mišića supraspinatusa jer je i najviše izložena naporima, međutim proces se često prenosi i na druge, blisko postavljene tetive koje učestvuju u pokretu ramenog zgloba.
Ko najčešće pati od upale tetiva ramena
Sindrom je uglavnom idiopatski, ne može se utvrditi poreklo, ali je dokazano da se češće javlja kod ljudi čiji posao zahteva stalno angazovanje ramenog zgloba i kod pacijenata obolelih od šećerne bolesti.
Simptomi upale tetive ramena
Glavni simptom je bol, prisutan i u miru a posebno jak pri naporu. Vrlo često se bol pojačava noću, što se uglavnom vezuje za položaj pri spavanju, te se savetuje spavanje na leđima ili suprotnom boku i stavljanje jastuka između grudnog koša i bolne nadlaktice.
Pacijenta često možemo prepoznati po veoma karakterističnom položaju, drži nadlakat pripijen uz grudni koš, a ruka savijena u laktu i uglavnom naslonjena na prednju stranu trupa.
Sem bola, javlja se redukcija pokreta u ramenom zglobu koja može ići i do potpunog gubitka pokreta u zahvaćenom ramenu.
Ukoliko se proces proširi i na okolne strukture, posebno na burse (sluzne kesice postavljene oko tetiva da bi smanjile trenje), stanje dobija na ozbiljnosti.
Takođe, bol koji se javlja u okviru sindroma supraspinatusa se smatra jednim od najjačih bolova u reumatologiji i na duže staze iscrpljuje pacijenta.
Dijagnoza
Za postavljanje dijagnoze je uglavnom dovoljan klinički pregled i ultrazvučni pregled, ali se kod rezistentnih slučajeva ponekad mora uraditi i MRI.
Lečenje upale tetiva ramena
Svakako, lečenje je potrebno započeti što pre, pogotovo dok ne dođe do gubitka pokreta u ramenom zglobu. Budući da je zdravo rame viskopokretan zglob, gubitak pokretljivosti kod pacijenta dovodi do brojnih problema u obavljanju aktivnosti dnevnog života (nemogućnost održavanja lične higijene, otežana ishrana, nesamostalnost pri oblačenju, nemogućnost upravljanja motornim vozilom).
Lečenje podrazumeva obezboljavanje pacijenta fizikalnim terapijama, medikamentima i kineziterapiju (vežbe) u cilju vraćanja pokretljivosti u zglobu i jačanja mišića pokretača ramenog zgloba. Trajanje lečenja i brzina eliminacije tegoba najviše zavise od vremena proteklog od prve pojave simptoma do početka lečenja.